alay-lakad

Pagod... at mas lalong nakakapagod.
Isa ako sa mga isinama (ng aking mga kaibigan) at humanay kasama ng mga taong nagsakripisyo para sumama sa alay-lakad nitong nakaraang biyernes.

Habang nilalakad ko ang kalsada ng antipolo, doon ko mas napansin ang mga mamamayang lango sa relihiyon, tila may rali o mobilisasyon.

Habang binabaka ko ang daan patungong simbahan, naramdaman ko ang sikip, ang init, gusto ko kumawala at hayaan na lang pagmasdan ang libu-libong tao. Marahil ganito rin kadami ang mga sawa na , galit at nais ng mapatalsik si Gloria.

Ang totoo, hindi talaga ako naniniwala sa mga ganitong bagay. Sa diyalektikong materyalismo, dapat lahat ng bagay may batayan. Kinakailangan ang perseptuwal , para masabi na may katotohanan. Ginagalang ko ang kung anuman ang paniniwala ng iba. Mas nanaig lamang marahil sa akin ang dahilan ng Espanya para sakupin ang Pilipinas---na ginamit lang ng mananakop na yaon ang relihiyon para tuluyang makuha ang yaman ng pilipinas.

Sabi nga ni Marx, “religion is an opium of the masses.” Binigyan tayo ng ganitong oryentasyon para makontrol nila tayo. Ang relihiyon din ay taliwas sa repleksyon ng material na katotohan at economic injustice. Kung ano ang problema sa relihiyon ay, ultimatong suliranin din ng lipunan--- ginagamit ng mga nananamantala upang gawing mabuti ang pagtingin ng mga tao kahit pa ang totoo, naghihirap at pinagsasamantalahan sila.